Prace rolnicze w polu i sadzie malinowym

Prace rolnicze w polu i sadzie malinowym

Pielęgnacja młodej rośliny

Po posadzeniu każdą roślinę należy karmić 20-30 g. Nitromoncol. Odległości międzyrzędowe u maliny należy zapylać maszynowo, aw rzędach ręcznie. Następnej wiosny puste przestrzenie wypełniają się zielonymi lub dojrzałymi sadzonkami. Pielęgnacja malin w pierwszym roku po posadzeniu przekłada się na regularną uprawę, niszczenie chwastów, 3-4 krotne podlewanie oraz ochronę młodych roślin przed chorobami i szkodnikami. Najważniejsze jest, aby w pierwszym roku wyhodować kilka silnych pędów, które zaowocują w drugim roku. Posadzone w listopadzie maliny mogą owocować już w pierwszym roku, co pokrywa koszty produkcji.

Plantacje pielęgnacyjne w okresie owocowania

Pielęgnacja malin z rodzaju rozpoczyna się wczesną wiosną drugiego roku po posadzeniu i trwa tak długo, jak długo maliny są produktywne. W okresie urodzenia młodych stosuje się następujące środki agrotechniczne:

 
Celem wszystkich tych zabiegów jest wytworzenie wystarczającej liczby silnych, płodnych pędów, które są w stanie zapewnić wysokie plony i dobrą jakość owoców.

Zagospodarowanie terenu w Malinjak

Należy podjąć niezbędne środki, aby zapewnić odpowiednią ilość wilgoci w glebie, ponieważ pędy rosną, a owoce rozwijają się wiosną i latem, kiedy często brakuje wody. Wilgotność bardziej niż inne czynniki wpływa na wielkość owocu, a tym samym na plon. Ostrożna uprawa gleby jest najskuteczniejszym sposobem zachowania wilgoci w glebie. Początek orki przypada na wczesną wiosnę, gdy tylko gleba wystarczająco wyschnie. Gleba powinna być płytka i często uprawiana za pomocą maszyn, głównie traktorem między rzędami oraz ręcznie w rzędzie, aby zapobiec rozwojowi chwastów i tworzeniu się skorup. Malina ma płytki korzeń i podczas obróbki należy uważać, aby obróbka była płytka do 10 cm, aby system korzeniowy nie został uszkodzony. W naszych warunkach zaleca się pięciokrotną obróbkę maliny:

 
Uprawa malin jest połączona z uprawą roślin na obornik zielony, takich jak facelia i łubin. Rośliny te wysiewa się we wrześniu i czerwcu następnego roku, w kwiatostanie zaoruje się je płytko na głębokość 10 cm lub wprowadza do gleby przez talerz. Facelia i łubina są wrażliwe na mróz i nie mogą chwastować dziecka. Jeśli w malinie nie zostanie zastosowany obornik zielony, to po nawożeniu obornikiem lub nawozami mineralnymi glebę należy zaorać lub rozrzedzić na głębokość 10 cm, najlepiej pod koniec października.

Następnej wiosny cykl uprawy powtarza się.

Nawożenie malinami

Spośród wszystkich owoców maliny pobierają z gleby najwięcej składników odżywczych. Maliny wymagają dużej ilości materii organicznej w glebie. Aby to osiągnąć, konieczne jest coroczne stosowanie 25 t / ha obornika lub kompostu. Wprowadzenie materii organicznej do gleby poprawia jej reżim wodny, powietrzny i cieplny. Najważniejszymi składnikami odżywczymi malin są potas, fosfor i azot.

Potas

W przypadku braku potasu pędy słabo się rozwijają, międzywęźle są krótkie, a mezofil między nerwami jest czerwono-brązowy. W przypadku dużego braku potasu liście są wygięte do tyłu. Najwięcej potasu potrzebują maliny podczas kwitnienia, kiełkowania i rozwoju owoców. Malina jest rośliną potasową, a rośliny z rodzaju należy co roku nawozić 200-400 kg / ha siarczanu potasu. Nawozy potasowe należy dodać młodym jesienią poprzedniego roku i zaorać lub przyciąć na głębokość 10 cm, aby potas mógł zostać wykorzystany na przyszłoroczne zbiory. Siarczan potasu jest lepszy dla malin z rodzaju niż chlorek potasu, ponieważ podczas długotrwałego stosowania chlorku potasu w glebie gromadzi się chlor, którego działanie może być toksyczne.

Azot

W przypadku braku azotu pędy są lekko bujne i cienkie, a liście są małe i żółtozielone, więc opadają wczesną jesienią. Płodność spada z powodu słabości rodzimych gałęzi. Z powodu nadmiaru azotu pędy są zbyt bujne i soczyste, a międzywęźla bardzo długie. Takie pędy tworzą większą liczbę gałęzi owocujących niż pędy normalnie rozwinięte, więc plony są niższe niż przy normalnej podaży. Liście maliny są szerokie i ciemnozielone przy nadmiarze azotu, a owoce są bardziej soczyste i trudniejsze w transporcie. Dojrzewanie pędów jest trudne i mogą cierpieć na mróz. W zależności od pH gleby, ilości materii organicznej, warunków meteorologicznych i stosowanych technik rolniczych, przeprowadza się dobór i oznaczenie ilości nawozów azotowych. Nitromoncol należy stosować na glebach o pH poniżej 6, a siarczan amonu na glebach powyżej 6. Wymienione nawozy podaje się w ilości 200-400 kg / ha,

Fosfor

Jako pierwiastek biogenny jest niezbędny do wzrostu i rozwoju malin. Jednak w przeciwieństwie do azotu i potasu fosfor nigdy nie występuje jako czynnik ograniczający produkcję malin. Jeżeli do przygotowania gleby pod maliny zastosuje się dostateczną ilość nawozów fosforowych, to podczas eksploatacji malin poziom ten powinien być utrzymywany poprzez nawożenie poprzez nawożenie 150-200 kg / ha superfosfatu rocznie, lub 450-600 kg superfosfatu co trzy lata. Oprócz potasu, azotu i fosforu dziecku może brakować również żelaza, manganu, siarki i boru.

Żelazo

Niedobór żelaza objawia się chlorozą, która najpierw atakuje wierzchołki pędów, a przy braku manganu na liście najpierw atakuje się w pewnej odległości od wierzchołka pędów.

Siarka

Brak siarki przejawia się w chlorozie tkanek wzdłuż nerwów. Wada nie pojawia się, jeśli malina jest nawożona siarczanem amonu lub siarczanem potasu.

sosna

Pierwsze objawy niedoboru zmarszczek u dziecka znajdują odzwierciedlenie w opóźnieniu otwierania pąków, aw ciężkich przypadkach pąki w ogóle się nie poruszają. Niedobór boru można wyeliminować, stosując boraks w stężeniu 40-50 kg / ha. Taką ilość boraksu należy wymieszać z dziesięciokrotnie większą ilością piasku lub suchej ziemi, a następnie rozprowadzić na malinie.

Nawadnianie malin

Dla prawidłowego wzrostu pędów i rozwoju owoców maliny konieczne jest dobre nawilżenie gleby od marca do połowy lipca, a dokładniej od początku wegetacji do końca zbiorów. W naszych warunkach

Po każdym nawadnianiu (z wyjątkiem czwartego) malinę należy pielęgnować, aby wykorzystać korę i zachować wilgoć w glebie.

Na razie maliny są zwykle nawadniane systemem kroplowym. Nowoczesny asortyment malin reaguje na precyzyjne nawadnianie wyraźnym wzrostem plonu, ale także jakością i jędrnością owoców. Właściwe nawadnianie wpływa również pozytywnie na potencjał płodności w następnym sezonie. Niewystarczający reżim wodny znacznie komplikuje odżywianie mineralne i normalne funkcjonowanie cykli odżywczych w glebie.

Głębokość i struktura systemu korzeniowego w dużej mierze determinują charakter systemu irygacyjnego oraz sposób nawadniania. Zwykle system nawadniający należy umieścić w strefie porządku i nawadniać tylko do ostatecznej głębokości systemu korzeniowego maliny.

Niezależnie od tego, że system korzeniowy osiąga głębokość do 175 cm (Makosz, 1986), główna część korzenia rośnie bezpośrednio w powierzchniowej warstwie gleby (Slovik, 1973; Makosz, 1986). Według niektórych innych autorów główny korzeń osiąga głębokość do 2,5 m, ale prawie 70% całkowitej masy systemu korzeniowego maliny znajduje się na głębokości 25 cm, a pełne 90% na głębokości 50 cm, co w rzeczywistości jest efektywnym nawadnianiem na głębokość. Maliny wchłaniają większość wody przez system korzeniowy z powierzchniowej warstwy gleby na głębokość około dziesięciu centymetrów. Przy nawadnianiu ważne jest, aby wierzchnia warstwa gleby nie została pozbawiona wody, ponieważ maliny nie są w stanie zrekompensować deficytu wody z głębszych warstw gleby. Tensjometr umieszczony na głębokości 10 cm dostarcza danych, które służą do określenia reżimu nawadniania, tj. Norm irygacji oraz dynamiki nawadniania.

Maliny są bardzo wrażliwe na niedobór wody w glebie, nawet w przypadku krótkotrwałych susz, co ma bardzo negatywny wpływ na wzrost i plonowanie. Krytycznym okresem braku wody w glebie jest faza kwitnienia, wzrostu i dojrzewania owoców. Najlepiej reaguje na nawadnianie w okresie wzrostu owoców.

Biorąc pod uwagę pionowe i poziome rozmieszczenie systemu korzeniowego oraz charakterystykę wody terenu, na którym uprawiane są maliny w Serbii, pożądane jest, aby boczne ściany z odległością emiterów do 30 cm były umieszczone po obu stronach rzędu, a tym samym zapewnić idealna dystrybucja wody do nawadniania i tworzenie ciągłej strefy zwilżania wzdłuż długości i szerokości warstwy ryzosfery. Zgodnie z właściwościami mechanicznymi gleby w naszych głównych malinach najlepiej jest stosować boczki z emiterami w odległości od 30 do 50 cm i emisją od 5 do 10 l / h / m. Bardzo ważne jest, aby do nawadniania zboczy używać tylko samokompensujących się bocznych nawadniaczy, gdzie przy najwyższej jakości producentach różnica wysokości w długości rzędu może przekraczać 35 m.

Należy stale pamiętać, że system korzeniowy malin jest równie wrażliwy na brak tlenu, jak i na niedobór wody. Przemoknięcie prowadzi do poważnych problemów, dlatego w tym sensie nawadnianie musi następować po zainstalowaniu analogowych lub cyfrowych higrometrów na głębokości 10 cm i na głębokości 50 cm, aby określić jak najdokładniejszy reżim nawadniania plantacji malin. Fakt, że maliny należą do upraw, które wymagają dużej ilości tlenu do pomyślnego wzrostu i rozwoju systemu korzeniowego, aby nawet chwilowo nie tolerować nadmiernego nawilżania, wymaga, aby wilgotność przed nawadnianiem spadła tuż poniżej optymalnego punktu bezpieczeństwa, zgodnie z wartościami deficytu wody na czujniku umieszczonym na głębokości 10 cm. Nawadnianie jest przerywane po wykryciu odpowiedniego stanu wilgotności gleby za pomocą wilgotnościomierza (czujnika) na głębokości 50 cm.

Według Iwanova (1984) nawadnianie kroplowe zwiększa plony malin o 2,4 do 19,2% w porównaniu z nawadnianiem tryskaczowym. Na lżejszych glebach normy nawadniania są niższe, a przerwy między podlewaniami są krótsze. Nawadnianie odmiany Polana na glebach bardzo lekkich, z niższą zawartością próchnicy (1,9%) w warunkach Polski zaowocowało znacznymi oszczędnościami wody nawadniającej dla systemu kroplowego w stosunku do systemu nawadniającego. Całkowita norma nawadniania została obniżona z 328 mm rocznie do zaledwie 203 mm, co przyczyniło się do wzrostu plonu, wielkości i jakości malin, zawartości cukru i witamin. Z całkowitej ilości wody przyjętej do nawadniania plantacji malin systemem kroplowym na glebach lżejszych, solidnie zaopatrzonych w materię organiczną, średnio na roślinę wchłania się Od warstwy do głębokości do 10 cm 36% całkowitej ilości wody, z warstwy o głębokości 10 do 20 cm kolejne 25%, następnie z warstwy głębokości 20 do 30 cm kolejne 19%, natomiast z warstwy podglebia od 30 do 50 cm przyswajane jest tylko 7% całkowitych potrzeb rośliny w wodzie ( Rolbiecki i in., 2002). W przypadku nawadniania plantacji malin istnieje ciągły konflikt w potrzebie osiągnięcia jak największej wielkości owoców przy intensywnym nawadnianiu, bez przesadnego wyolbrzymiania liczby i obfitości pędów na kolejny sezon. Tensjometry są idealne z punktu widzenia kontroli wielkości norm nawadniania dla ogólnego nawadniania malin i jagód (Hoppula i Salo, 2007), ponieważ w oparciu o określoną wilgotność przed nawadnianiem (-150 hPa; -300 hPa i -600 hPa) możemy określić wysoki plon (obfity). nawadnianie), ale także jędrność owoców i udział rolandu może być wysoki. Szczególnie należy unikać obfitego nawadniania pod koniec sezonu, aby uniknąć zamarzania pędów na następny rok, tak aby zawartość wilgoci na tenyiometr mieściła się w zakresie siły zatrzymywania wody -600 hPa (Hoppula i Sallo, 2006). Nawadniając rośliny pocztowe w Chile, Gurovich (2008) opracował konkretne modele nawadniania i odżywiania mineralnego w oparciu o potencjalną ewapotranspirację, charakterystykę gleby i jakość wody do nawadniania w celu osiągnięcia idealnej wielkości i jędrności owoców w sposób racjonalny i zrównoważony.

Nie tylko nawadnianie może wpłynąć na reżim wodny malin. Innym bardzo ważnym aspektem nowoczesnej technologii ograniczającej potrzebę dodatkowego nawadniania jest rozkładanie łóżka czarną folią (Mage 1982, Makosz 1986, Stojanowska 1986, Rechnio 1989 i Lipecki 1992). Oprócz ograniczenia parowania z wolnej powierzchni gleby, eliminowane są zachwaszczenia i straty wilgoci gleby konkurujące z plantacją (Stojanowska 1986, Rechnio 1989, Lipecki 1992). Makosz (1986, Tharatanols) podają znacznie wyższe plony na plantacjach foliowych w porównaniu z plantacjami, na których zwalczano chwasty przy użyciu herbicydów.

Kiedy maliny rosną na wysokim podłożu z folią mulczową w pełnym wzroście wegetatywnym, to nawet 20 mm opadów nie może znacznie zmniejszyć zwykłej dynamiki nawadniania, ale ostatecznie opóźnia normę podlewania o dzień lub dwa. Dzięki temu, że podłoża na bazie torfu lub kory kokosowej i włókien są idealne pod względem ukorzeniania, to przy uprawie w doniczkach wystarczy tylko 3 do 5 litrów objętości na roślinę. W przypadku gleb o średnim składzie mechanicznym odległość między emiterami może dochodzić do 50 cm. Bardzo ważne jest, aby ze względu na zmianę rozkładu wilgotności gleby nowe pędy na następny rok pojawiały się wyłącznie w strefie porządku, co zmniejsza nakład pracy nad nimi kontrolowanej.

Karmienie

Według badań Jaroslavcev, (1987) maliny dla podstawowego plonu 8 t / ha, w tym całkowitej produkcji ekologicznej wraz z usunięciem pędów, z gleby średnio 50 kg / ha N, 15 kg / ha P2O5 i 65 kg / ha K2O. Odżywianie mineralne będzie zależało od zaopatrzenia gleby w najważniejsze makroelementy i ich dostępności dla roślin, charakterystyki klimatycznej danego obszaru produkcyjnego i warunków meteorologicznych w danym sezonie produkcyjnym, praktykowanych środków agrotechnicznych i posttechnicznych, ale także specyfika niektórych odmian. W skrajnych reakcjach chemicznych roztworów glebowych, zarówno w glebach kwaśnych, jak i zasadowych, w przypadku niedostępnych form niektórych makroskładników, niedostatecznej proporcji niektórych składników pokarmowych, ale także w przypadku niedostatecznej wilgotności gleby, system korzeni maliny nie jest w stanie wchłonąć wystarczającej ilości składniki odżywcze,

Najważniejszymi makroskładnikami w diecie malin są azot i potas. Azot jest niezastąpionym makroskładnikiem odżywczym dla produkcji ekologicznej i wzrostu wegetatywnego, a potas ma kluczowe znaczenie dla plonów i jakości, ale także dla odporności na choroby, suszę i ozimy.

Nawozy sztuczne stosowane wiosną. Zaleca się badanie składu gleby i liści co dwa lata w celu optymalizacji programu nawożenia. Plantacje malin 2-letnie i starsze mają zapotrzebowanie na czysty azot w ilości 45 - 90 kg / ha rocznie. Ilość ta jest dostarczana albo w wyniku naturalnych procesów zachodzących w glebie, albo poprzez stosowanie sztucznych nawozów lub poprzez połączenie tych dwóch metod. Ogólnie 50 kg / ha czystego azotu to dawka stosowana do sadzonek jednorocznych, 84 kg / ha czystego azotu do dwuletnich i starszych sadzonek. Nieco więcej będzie potrzebne na glebach lekkich i nieco mniej na glebach ciężkich. W pierwszym roku po posadzeniu użyj dowolnego tańszego źródła azotu. Nie należy stosować nawozów wieloskładnikowych w stosunku 15:15:15, z wyjątkiem gleb piaszczystych. Jeśli na przykład użyj azotanu sodu, będziesz potrzebować 165 kg / ha, aby dostarczyć 56 kg czystego azotu, 247 kg / ha dla 84 kg czystego azotu (azotan sodu zawiera 34% azotu). Odmiany dwuliścienne wymagają większej ilości azotu ze względu na intensywny rozwój pędów, a następnie owoców w tym samym roku. Roślina w wieku 2 lat i więcej potrzebuje rocznie 78 kg / ha czystego azotu. Jeśli chodzi o odmiany jednorodne, sadzonki jednoroczne mają o 40% mniejsze zapotrzebowanie na azot. Źródła azotu w odmianach dwuliściennych mogą być takie same jak u roślin jednoliściennych. Nawóz sztuczny należy stosować dwukrotnie, w czasie pęcznienia pąków wiosną, a przy odmianach jednorodnych w czasie zawiązywania owoców. Odmiany bliźniacze powinny być karmione jednocześnie z odmianami jednorodnymi. Na nienawadnianych plantacjach nawozy sztuczne należy stosować w mniejszym stopniu niż na tych, które są nawadniane. Młode rośliny należy nawozić o połowę mniej niż starsze. Odmiany dwuliścienne mają mniejszą potrzebę nawożenia niż odmiany jednorodne, ponieważ nadmiar azotu wpływa na opóźnienie kiełkowania, a późniejszy rodzaj może być nieobecny z powodu pojawienia się przymrozków.

Pielęgnacja roślin w roku sadzenia

Nawadnianie

Pomyślne sadzenie wymaga odpowiedniego nawadniania, aby zapewnić zatrzymanie 50% wody w glebie podczas pierwszej wegetacji. Zalecany jest cienki system podlewania i należy go zainstalować przed sadzeniem. Można go później dodać do dolnej części oparcia, aby zabezpieczyć system. Kontrolę wilgotności gleby najlepiej wykonywać za pomocą tensjometru.

Karmienie sadzonek

W latach sadzenia nawóz sztuczny należy stosować w niewielkim stopniu. Zastosuj 28-39 kg azotu na hektar 4 tygodnie po posadzeniu. Preferowany jest azotan wapnia (sól wapniowa) lub jakiś sztuczny nawóz rozpuszczalny w wodzie, ponieważ nawozy w proszku mogą „spalić” młode sadzonki (260 kg / ha soli wapniowej zapewnia 39 kg / ha czystego azotu). Procent azotu w innych konwencjonalnych nawozach podano w tabeli. Pamiętaj, że ilość nawozu należy obliczyć tylko dla powierzchni rzędów (lejów) z nasadzeniami (jeśli średnia szerokość lejka z sadami wynosi 1,5 mi zostało pozostawione 3 m odstępu między rzędami to potrzebujesz około 1 / 3 ilości nawozu, jaką zużyłabyś na cały hektar - red.). W przypadku jednorodnych gatunków malin należy w sierpniu zastosować kolejny nawóz.

Kontrola chwastów

W przypadku sadzonek uzyskanych z hodowli tkankowej, stosuj ściółkę przez pierwsze 6-8 tygodni, a nie herbicydy. W latach sadzenia zwykle zachodzi potrzeba płytkiej orki wokół sadzonki, aby uniknąć stosowania herbicydów i wzrostu chwastów. Przed pojawieniem się chwastów zielone sadzonki z odkrytymi korzeniami można później w okresie wegetacji potraktować napropamidem i / lub małą dawką symazyny po 6 miesiącach, zgodnie z zaleceniami producenta. Setoksydym herbicydu można stosować po pojawieniu się chwastów. Nie zapomnij dodać odpowiedniej dawki koncentratu olejku, w przeciwnym razie setoxidim nie da zadowalających efektów. Staraj się, aby w rzędzie pozostawało 0,9 m wolnej przestrzeni bez chwastów. Ściółki nie należy stosować w pierwszym roku po posadzeniu, ponieważ ściółkowanie może stymulować zgniliznę korzeni.

Utrzymanie przestrzeni międzyrzędowej

Przestrzeń międzyrzędowa często pozostaje niezasadzona i wolna od chwastów i jest utrzymywana w ciągu roku sadzenia do późnego lata i wczesnej jesieni, kiedy można na niej sadzić rośliny wieloletnie lub sezonowe. Sadzenie upraw powierzchniowych spowalnia wzrost chwastów, ogranicza erozję i odpływ chemikaliów z gleby oraz zapobiega pojawianiu się niektórych chorób i szkodników. Uprawy powierzchniowe wpływają również na poprawę jakości gleby i wzrost zawartości materii organicznej oraz generalnie przyczyniają się do zachowania i atrakcyjniejszego wyglądu dzieci. Mieszanka upraw łączonych (trawy z rodzaju Festuca (bylina), bylina żytnia (Lolium perenne) i trawa łąkowa (Poa pratensis)) to najlepsza kombinacja zapewniająca długowieczność gleby, niskie zużycie składników odżywczych i wody oraz łatwe chociaż utrzymanie upraw wieloletnich koniczynę lub trawę pospolitą można wysiewać samodzielnie. Należy dołożyć starań, aby uprawy wieloletnie nie odpowiadały tendencji do pobierania wody i składników odżywczych z krzewów malin. Aby temu zapobiec, należy regularnie kosić uprawy powierzchniowe. Sezonowe uprawy powierzchniowe, takie jak żyto, trawa żytnia i jęczmień, można również co roku wysiewać między rzędami, a następnie służyć jako naturalna ściółka. Przed ponownym zasiewem w następnym roku rośliny te można wysiewać płytko, aby uniknąć ewentualnego uszkodzenia systemu korzeniowego maliny. a następnie służyć jako naturalna ściółka. Przed ponownym zasiewem w następnym roku rośliny te można wysiewać płytko, aby uniknąć ewentualnego uszkodzenia systemu korzeniowego maliny. a następnie służyć jako naturalna ściółka. Przed ponownym wysiewem w następnym roku rośliny te można wysiewać płytko, aby uniknąć ewentualnego uszkodzenia systemu korzeniowego maliny.

Przycinanie malin

Pęd maliny czerwonej żyje dwa lata. W pierwszym roku osiąga pełną wysokość, w drugim owocuje i ginie. Korzeń maliny jest wieloletni i co roku powstają na nim nowe pędy. Pędy maliny należy pozostawić do rozwoju w pierwszym roku bez interwencji. W marcu drugiego roku, kiedy minie niebezpieczeństwo mrozów, wykonuje się cięcie. Wszystkie słabe pędy są usuwane, a jeśli to konieczne, niektóre silniejsze, tak aby 5-7 najsilniejszych, dobrze rozłożonych pędów pozostało w buszu. Pędy pozostawione dla rodzaju są skracane do wysokości 120-150 cm, co zależy od bujności odmiany i wilgotności otoczenia. Pędy są skracane, aby mogły pozostać wyprostowane pod ciężarem rodzaju. Jeśli w kratownicy znajdują się pędy z przedwczesnymi gałęziami bocznymi, należy je usunąć, a do oprawy wybrać pędy bez bocznych gałęzi, o jednakowej grubości i bez oznak choroby. Ostre skrócenie pędów na wiosnę ma kilka wad. Plony są zmniejszone, a wielkość owoców nie zwiększa się, nowe pędy mogą zasłaniać owocujące gałęzie, więc zbiór jest trudny, owoce dojrzewają później niż przy umiarkowanym cięciu. Po zakończeniu zbiorów w drugiej połowie lipca dwuletnie pędy malin czerwonych przycina się do ziemi (która zaowocowała), aby zapewnić wystarczającą przestrzeń dla wzrostu nowych pędów.

Zielone Maliny Przycinające

Wykonywana w okresie wegetacji metodą "Arilje" (cięcie nowych młodych pędów w okresie od połowy IV do końca V miesiąca, 3-5 razy, gdy osiągają wysokość 10-15 cm) może zapewnić wysokie plony malin w klimatach wilgotnych lub tam, gdzie istnieje system nawadniania - nie można stosować bezwarunkowo !!!

Maliny Vintage

Owoce maliny nie dojrzewają w tym samym czasie. Dlatego zbiory odbywają się kilkakrotnie i trwają od trzech do czterech tygodni, a stopniowe dojrzewanie owoców powoduje, że zbiory są droższe, ale umożliwia zaopatrzenie rynku w świeże maliny. Początek zbioru malin uzależniony jest od odmiany, warunków meteorologicznych i stosowanych technik rolniczych, w naszych warunkach maliny zaczynają dojrzewać w połowie czerwca, a zbiory kończą się w połowie lipca. Oprócz zbiorów letnich odmiany remontowe owocują jesienią we wrześniu lub październiku. Plony jesienne stanowią 20% tego, co zbiera się latem.

Różnica w dojrzewaniu odmian wczesnych i późnych wynosi 12 dni. Maliny zbiera się, gdy owoc nabierze charakterystycznego dla odmiany koloru i można go łatwo oddzielić od klombu, ale nie zgniatać. Owoce zbiera się bez klombu i łodygi. Owoce maliny należy zbierać co drugi dzień przez cały sezon, a przy bardzo suchej i ciepłej pogodzie - codziennie. Owoce zbiera się bardzo ostrożnie, aby nie uszkodzić owoców, a następnie ostrożnie wkłada się je do opakowania. Najlepszy czas na zbiór malin to wczesny poranek i późne popołudnie.

Maliny w zakresie opakowań i jakości

Owoce maliny do spożycia świeżego pakowane są w opakowania mieszczące od 0,5 do 1 kg owoców. To opakowanie jest wykonane z woskowanej tektury, perforowanych tworzyw sztucznych lub drewna. Wielkość tych pudełek jest dostosowana tak, aby można je było umieścić w małych otwartych płytkich listwach - holenderskich. Maliny mrożone pakowane są w dwóch warstwach w drewniane lub plastikowe holenderskie. Większa liczba warstw utrudniłaby zamrożenie owoców. Miazga malinowa jest pakowana w beczki z miazgą, które zawierają kwas siarkowy jako środek konserwujący. W zależności od jakości maliny są wprowadzane do obrotu jako maliny najwyższej jakości I i II gatunku.

Transport Maliny

Szacuje się, że prawie 40% plonów jest tracone w okresie do momentu dotarcia owoców na pole do klienta końcowego. Wiele z tych strat wynika z niewłaściwego obchodzenia się z owocami po zbiorach, w tym transportu. Zmniejszając liczbę transferów owoców, zarówno z rąk do rąk, jak i jako produkt pakowany, procent strat zostanie zmniejszony. Maliny należy przechowywać w chłodnych warunkach, pakowane na każdym etapie transportu. Skrzynki należy przewozić na paletach, nie pozwalając im leżeć na podłodze ani dotykać boków przyczepy, aby zapewnić przepływ powietrza. Temperatura w skrzyniach dotykających podłogi lub boku przyczepy może dochodzić do 11 ° C.

Ponadto skrzynie nie powinny być ustawione w jednej linii nad tylnymi kołami ciężarówki, aby zmniejszyć stukanie. W celu ustabilizowania palet można je dodatkowo przepakować lub nałożyć na nie wstążki. Jeśli to możliwe, użyj chłodni. Jednak w większości tych ciężarówek cyrkulacja powietrza nie jest zadowalająca, a temperatura nie może być utrzymywana poniżej 4 ° C bez zamarznięcia owoców. W rezultacie maksymalne schłodzenie owoców przed załadunkiem jest jeszcze ważniejsze, aby produkt trafił na rynek w jak najlepszym stanie. Jeśli ciężarówka chłodnia nie jest dostępna, skrzynki na owoce z klimatyzowanych pomieszczeń należy przykryć szmatką, aby utrzymać niższą temperaturę. Ta procedura nie jest zalecana do transportu na duże odległości.

Transport owoców na rynek hurtowy lub detaliczny jest często poza kontrolą hodowcy. Na poprawę jakości produktu docierającego do konsumenta wpływa rozwój dobrych relacji z klientami w handlu hurtowym, czyli detalicznym, w celu edukacji ich, jak właściwie obchodzić się ze świeżymi malinami. Osobisty kontakt sprzedającego i kupującego przed pierwszą dostawą jest pożądany, aw przypadku gdy nie jest to możliwe, pomocna może być instrukcja obsługi dołączona do przesyłki.

Konserwacja owoców maliny

Ponieważ owoc jest wrażliwy, utrzymanie jego świeżości jest trudne i krótkotrwałe. Świeże owoce maliny można przechowywać przez 10-14 dni w lodówce w temperaturze od -0,6 do 0 stopni Celsjusza i przy wilgotności względnej 85-90%. Maliny są dziś coraz częściej zamrażane w postaci pojedynczych owoców walcowanych towarów i przechowywane w ten sposób do momentu użycia. Ta procedura składa się z:

1-wstępne schłodzenie owocu do 0 ° C

2-głębokie zamrażanie w temperaturze od -35 do -45 ° C

3-przechowywanie owoców w temperaturze od -18 do -20 ° C

Maliny głęboko mrożone można przechowywać bardzo długo w temperaturze od -18 do -20 ° C. Owoce te należy używać krótko po rozmrożeniu.

Zaczerpnięte ze strony internetowej Agronomy , Predrag Nastić ,  B.Sc.

Użyty tekst: „Podręcznik do produkcji malin”